ماجرای یک عصر غم زده در تئاتر کابوس ها/ رونی: رفتن رونالدو به نفع شیاطین سرخ است

به گزارش مجله خبری نگار/فوتبال ۳۶۰: سکو‌های ماتم‌گرفته، چهره‌های غم‌زده و حال وهوای غمگین یک عصر آفتابی در منچستر؛ صحنه‌هایی آشنا برای هواداران منچستریونایتد که در هفتۀ اول فصل جدید هم تکرار شد. عملکرد ضعیف بازیکنان خسته و کم‌تحرک یونایتد چند سال متوالی همه را عاصی کرد، اما تکرار آن در شکست دیروز مقابل برایتون نمی‌تواند ما را به محکوم کردن سرمربی جدید وادار کند، چون این تازه اول راه است. به‌هرحال، مسابقۀ اول فصل، طلوع دوران جدید نبود؛ ادامۀ شب تیره‌روزی یونایتدِ پیر نام داشت. عملکرد ضعیف منچستریونایتد چهرۀ گرت ساوت‌گیت را روی سکو‌ها به علامت سوال شبیه می‌کرد. هری مگوایر که برخلاف معمول در نقش مدافع میانی سمت راست بازی می‌کرد مانند بقیۀ اعضای تیم عملکرد ناگواری داشت و درخشش دنی ولبک به مراتب از جیدن سانچو و مارکوس رشفورد، انتخاب‌های هجومی ساوت‌گیت در تیم ملی بهتر بود. رشفورد در ابتدای نیمۀ دوم در کنترل یک پاس آرام ناکام ماند تا موقعیت حمله از دست برود و این جلوه‌ای از بازی بدون اعتمادبه‌نفس او در سراسر ۹۰ دقیقه بود. موقعیت سوزی وحشتناکش روی پاس ارسالی رونالدو تصویر غم‌انگیز دیگری بود؛ هرچند کریس رونالدو در موقعیت آفساید قرار داشت؛ کسی که فصل پیش بیش‌تر از هر بازیکن دیگری در لیگ برتر در تلۀ آفساید حریفان گیر افتاد.

جایی برای ناامیدی

در نیمۀ اول رونالدو روی نیمکت نشست و کریستین اریکسن در نقش مهاجم کاذب در ترکیب اصلی جای گرفت؛ گویی تنهاخ می‌خواست نمونۀ مشابه دوشان تادیچ در آژاکس را در منچستریونایتد پیاده کن، اما خط حملۀ یونایتد خیلی کم‌تر از این حرف‌ها در بازی حضور فعال داشت و اریکسن قادر نشد کار قابل توجهی انجام دهد. جا ماندن او در جنگ با مویزس کایسدو بر سر توپ سرگردان، سازندۀ حملۀ منجر به گل دوم برایتون شد. بیش‌تر بازیکنان با چهره‌های کم‌نشاط و کم‌روحیه، انگار برای برداشتن بار وظیفۀ خود در انجام مسابقه به زمین آمده بودند و از انگیزه و تشنگی برای گل و ذهنیت جاه‌طلبی که سالیان سال در خون منچستریونایتد نفوذ کرده بود، خبری نشد. قوانین سفت و سخت تنهاخ آن‌قدری که بازیکنان را در جریان تمرینات منظم می‌کرد در نظم بخشیدن به ساختار ناهماهنگ تیم در زمین فعلاً ناموفق بود و کنار گذاشتن آشپز‌های شخصی و افزایش ماهی و سبزیجات در وعده‌های غذایی و اندازه‌گیری منظم شاخص قد و وزن و توده بدنی، شاید به تناسب اندام بازیکنان کمک کرده باشد، اما عملکرد آن‌ها در پرس تیم حریف به نسبت سال گذشته تغییری نکرده.

رونالدو دقیقۀ ۵۳، لابلای تشویق‌ها و هوکردن‌های هواداران وارد زمین شد؛ انگار هماهنگی تماشاگران روی سکو‌ها هم از نظم بازیکنان داخل زمین نشات گرفته بود. میدان دادن به بازیکنی که در تمام پیش‌فصل تنها ۴۵ دقیقه پابه‌توپ شده بود، نشان از ناکارآمدی بازیکنان در فاز هجومی داشت و پیام ناامیدی کادر فنی را به وضوح به مهره‌های دیگر رساند؛ وقتی در پیاده‌کردن تاکتیک‌های خود ناموفق باشی، مهاجم گلزن تیم را با وجود ناآمادگی به زمین می‌فرستی و برای گل‌شدن توپ در موقعیت‌های تصادفی دست به دعا می‌شوی! ۳۷ دقیقه حضور رونالدو در زمین با تنها ۸ پاس سالم به پایان رسید و او در شلیک حتی یک شوت به سمت دروازۀ سانچز ناکام ماند. احتمالاً تنها فایدۀ آمدن رونالدو، حضور اریکسن در یک خط عقب‌تر بود که با بهبود قابل توجه عملکرد او همراه شد. بعد از تغییرات، شانس‌های گلزنی یونایتد افزایش پیدا کرد و امید گل تیم از ۰.۲۹ در نیمۀ نخست به ۰.۹۵ در نیمۀ دوم افزایش پیدا کرد، اما برای نفوذ به دفاع برایتون ناکافی بود؛ حتی در ۲۲ دقیقه فرصت بعد از گل‌به‌خودی مک‌آلیستر!

برای قضاوت زود است؟

در این که یک مسابقه برای نتیجه‌گیری در مورد کار یک سرمربی به هیچ‌وجه کافی نیست شکی نداریم، اما او هم شکی ندارد که برای ایجاد تغییر در یک ترکیب کم‌تحرک و جان و دل خسته کار سختی پیش رو دارد. بعد ظهر یکشنبه تنهاخ همان احساسی را داشت که سرمربیان سابق از مویس تا رانگنیک تجربه کرده بودند. همه‌چیز آشنا و تکراری به نظر می‌رسید. در مورد اضافه شدن مارکو آرناتویچ به جمع شیاطین سرخ، صحبت‌هایی مطرح شده و امید آن‌ها برای جذب سسکو و فرانکی دی‌یونگ هنوز کاملاً از بین نرفته، اما به نظر نمی‌رسد حضور یکی ۲ بازیکن علاج درد‌های یونایتد باشد؛ همان‌طور که خرید واران، سانچو و رونالدو در تابستان گذشته پیشرفتی حاصل نکرد. اگر نتیجه نگرفتن تنهاخ با منچستر چند مسابقه دیگر ادامه پیدا کند همه به این نتیجه می‌رسند که مسالۀ یونایتد مسئلۀ سرمربی یا کاپیتان نیست و با تغییر محدود نفرات، روحیۀ مریض تیم درمان نمی‌شود. منچستریونایتد برای اصلاح به نوعی کوبیدن و از نو ساختن نیاز دارد؛ درست مانند تجربۀ آرسنال. در حالی‌که تنهاخ درست مانند سرمربیان پیشین در تصمیمات اساسی و سیاست‌های باشگاه نقش عمده‌ای ندارد و حلقۀ گستردۀ مشاوران و معتمدان گلیزر‌ها در شیوۀ پیشبرد کار باشگاه موثرند. آیا حضور رونالدو برای مسیری که قرار است یونایتد طی کند، مفید است؟ خرید خبرساز در آخرین روز‌های نقل‌وانتقالاتی تابستان گذشته، موجی از امیدواری بین هواداران ایجاد کرد.

شروع رونالدو و منچستریونایتد در ابتدای فصل پیش خوب بود و او در جریان برتری ۴ بریک مقابل نیوکاسل ۲ گل زد، اما اوضاع خیلی زود تیره و تار شد. از ۱۳ مسابقۀ بعدی تنها ۴ برد به دست آمد و سولسشر اخراج شد. حملات تیم او معمولاً مبتنی بر دفاع و ضدحملات فوری بود، اما حضور رونالدو باعث کاهش سرعت و تحرک در خط حمله می‌شد. سولسشر مسلماً تاکنون به این فکر کرده که اگر رونالدو با وساطت الکس فرگوسن از چنگ سیتی ربوده نمی‌شد و به منچسترسیتی یا پاری‌سن ژرمن می‌رفت، شاید او هنوز شغل خود را از دست نداده بود. رونالدو البته بار‌ها و بار‌ها با گل‌های خود یونایتد را از مخمصه بیرون کشید. او در لیگ برتر ۱۸ بار گل زد؛ بیش‌تر از هر بازیکن دیگری در لیگ و فقط کم‌تر از صلاح و سون.

با این حال، تعداد گل‌های زدۀ منچستریونایتد به نسبت فصل گذشته، ۱۶ گل کم‌تر شد. هرچند بخشی از موفقیت نسبی سولسشر در فصل ۲۱-۲۰۲۰ ناشی از بحران مصدومیت در لیورپول و افت همزمان چند تیم مدعی بود. تابستان امسال، در حالی که رونالدو در جست‌وجوی مقصدی برای بازی در لیگ قهرمان بود، مسابقات پیش‌فصل را به دلیل مشکلات شخصی از دست داد. وقتی در مورد جدایی او از یونایتد و مشکلاتش با تیم حرف‌وحدیث زیاد شد، قبل از آخرین بازی دوستانۀ تیم در اینستاگرامش نوشت: «پادشاه یکشنبه بازی می‌کند.» بازی او مقابل رایووایکانو، اما ۴۵ دقیقه بیشتر طول نکشید و خروج زودهنگام او و چند بازیکن دیگر از کنار زمین، به عنوان کاری «غیرقابل‌قبول» حاشیه‌ساز شد. مفهوم این حرکت واضح است؛ رونالدو می‌خواهد عملکردی عالی و فوق‌العاده داشته‌باشد و در حال حاضر با پیراهن منچستریونایتد نمی‌توان عالی و فوق‌العاده بود. وین رونی، همبازی سابق رونالدو معتقد است در شرایط فعلی، رفتن رونالدو به نفع منچستر یونایتد است. سرمربی فعلی «دی‌سی یونایتد» که در دورۀ اول حضور رونالدو در یونایتد، ۵ سال هم‌تیمی او بود، در یادداشتی برای «تایمز» نوشت: «من فکر می‌کنم منچستریونایتد باید به رونالدو اجازۀ خروج بدهد. مساله این نیست که رونالدو نمی‌تواند در تیم تنهاخ بازی کند. او قادر است در هر تیمی بازی کند و گل بزند، اما یونایتد برای جنگ قهرمانی آماده نیست و باید تیمی ساخته شود که ۳، ۴ سال دیگر قهرمان لیگ شود و باید برای این هدف نقشه‌ای داشته باشید. اگر گزارش‌ها در مورد تمایل او برای خروج صحیح باشد، یونایتد باید به او اجازۀ خروج دهد و شمارۀ ۹ را در اختیار بازیکنی قرار دهد که بتواند تا چند سال آنجا باشد و به آن‌ها کمک کند تیمی بسازند که به موفقیت برسد. باید به تنهاخ برای این کار زمان بدهند».

توصیف رونی دقیق است و حضور یک‌سالۀ رونالدو برای منچستریونایتد ۲۷ میلیون پوند هزینه خواهد داشت، اما با رفتن رونالدو چه کسی جای او را در پست فوروارد مرکزی خواهد گرفت؟ رشفورد فصل پیش تنها در ۱۳ مسابقه در ترکیب اصلی قرار گرفت و مارسیال بعد از تنها ۲ بار حضور در ترکیب، زمستان گذشته به سویا قرض داده شد. ۹ سال بعد از پایان حکومت یونایتد در فوتبال انگلیس، تغییرات گوناگون در ترکیب و روی نیمکت بی‌نتیجه مانده و راه طولانی بازسازی باشگاه، تازه شروع شده. این که مدیران نامحبوب تیم به تنهاخ فرصت کافی می‌دهند یا نه، موضوع دیگری است. اولین مانع پیشرفت در رأس هرم مدیریت باشگاه قرار دارد!